اشعار

آن روز پُـر عـذاب ز یادم نمی‌رود            فــریــاد آب آب ز یــادم نــمـی‌رود

جسم حسین بی‌سر و عریان به روی خاک            در بـیـن آفــتـاب ز یــادم نـمـی‌رود

از بعـد عـاشـورا چه تـنهـا مانده‌ام من            در کار خود با این جهان وا مانده‌ام من

این غـم هـمـیشه بـاعـث آزار من بـود            از کـاروان شـاهـدان جـا مـانـده‌ام من

سال‌هـای پـیـش داغ بی‌کـرانی دیـده‌ام            رأس بابـایـم به نی در کاروانی دیده‌ام

از بـدن‌های رهـا افـتاده یـادی کـرده‌ام            در مدینه تا که سقف و سایبانی دیده‌ام

من چهل سال غم و غصه مکرر دیدم            نـرود از نـظـرم آنـچـه کـه آخـر دیـدم

بلـبـلان از غـم گـلها همه بی‌تاب شدند            غنـچـه‌ها را همه پژمرده و پرپر دیدم

سر سفـره به غـدا که نظـرش می‌افتاد            فکر اطفـال گـرسنه به سرش می‌افتاد

شـیر خواره بغل ِتازه عـروسی می‌دید            یـادِ لالایِ ربـاب و پـسـرش می‌افـتـاد

دیـر آمدی اجـل دلـم از غـصه آب شد            یک کوه غم به روی سر من خراب شد

دنیـا نساخت با من دلخـسـته، سـوخـتم            قـلـبـم ز خـاطـرات جـوانی کـباب شـد

دیدم به چـشم خویش غـمی ناشنیده را            در یک غـروب سرخ بلای عـدیده را

با نـالـه‌ام زمـین و زمان گریـه می‌کـند            از مادر ارث بُرده‌ام این اشک دیده را

مثل شمعی به روی خاک چکیدن سخت است           با پَر و بال پُر از زخم پریدن سخت است
تا چهل سال فـقـط آه کشیدن سخت است           یاد گودال و حرم جامه دریدن سخت است

از غم کرب‌و‌بلا گرچه دل، آرام نبود            به خدا هیچ کجا سخت تر از شام نبود

آن قـدر غـم به دلـم بـود ز داغ پـدرم            که دگر جای غـم طعنه و دشنام نبود

در هر زمان و در همه جا گریه می‌کند            بـیـن نـمـاز و نـافـلـه‌ها گـریه می‌کـند

تـشـنه که می‌شود وسـط روز بیـشـتر            دارد بـه یـاد واعـطـشا گـریه می‌کـند

من سلاحم گریه و با گریه طوفان می‌کنم            سنگ را حتی به وقت گریه، گریان می‌کنم

مثل زهـرا مـادرم، مثل رقـیه خـواهـرم            دودمـان ظلـم را با اشک ویـران می‌کنم

سرت در سجده انگاری که در عرش برین باشد           اگر چه ظاهراً سجاده‌ات روی زمین باشد

پُر از اشک و دعا و روضه و حال مناجات است           غزل وقتی که در توصیف زین العابدین باشد

داغی از دشت بلا شد به جگر مرهم تو            که تویی سِـرِّ خـداوند و خدا محرم تو
نام جانـسوز حسین زمـزمۀ هر دم تو            به خدا هست به جا تا به ابد پـرچم تو

در چهل سالِ گذشته اشک من رگبار بود            ابرِ باران‌زای چشمم روز و شب پربار بود

از گلویم آب خوش پایین نرفته هیچ وقت            کامم از خشکیِ داغِ تشنگی سرشار بود

سر خاک کف پای تو یا حضرت سجاد            جان، مست تولّای تو یا حضرت سجاد

دل غـرق تجلّای تو یا حضرت سجاد            دست من و اعطای تو یا حضرت سجاد

اشکـی که می‌ریـزم برایت فرق دارد            صاحب عـزای من عزایت فرق دارد

نـام غـریب تو بـرایـم گـریـه‌دار است            مرثـیه خـوانـی در هـوایت فرق دارد

یک کم از اشک تو در میزان دریا کم نبود           پیش غم‌های تو غم‌های دو عالم غم نبود

سر به مُهر کـربلا می بُرد در سجاده‌اش           آن که پیش هیچ کس غیر از خدایش خَم نبود

الـســلام ای قـبـلـۀ اهـل نـظـر            السلام ای گـریۀ شب تا سحـر

السلام ای روضه‌های پُر شرر            السلام ای عـابد خـونین جگـر

آن شب که آسـمان خـدا بی‌سـتاره بود            مردی، حضور فاجعه را در نظاره بود

در سوک خیمه‌های عطش، زار می‌گریست            مشکی که در کنار تـنی پاره پاره بود

پخش سبک                   (به سبک: ای ماه من می ریزم از....)

من که دگـر بار سـفـر بـستم مدیـنه           من زائـر کـرب و بلا هـستم مدیـنه

می‌سوزد از پا تا سرم، ای وای، ای وای           شد پـاره پـاره جگـرم، ای وای، ای وای